De Anti-Atlas:, Tafraoute en Amtoudi
20 november 2017
De Anti-Atlas is het oudste gebergte van Marokko. In zuid-westelijke richting rijden we door het lage land tussen de Hoge en Anti Atlas. Kiezel-, en steen woestijn, droge rivierbeddingen met steeds in de verte de belofte van de bergen. En wat wordt het weer een magnifiek en oogverblindend landschap. Misschien is de rit van Tata naar Tafraoute wel de allermooiste...De kleuren, plooien en vormen van de bergen, na iedere bocht weer anders.
Tafraoute is een vriendelijk plaatsje met heel veel schoenmakertjes (babouches: sloffen en slippers) en coöperaties voor verwerking van de argannoten, amandelen en pinda's. (De auto is nog niet vol) en wat tijd om op een terrasje te zitten. Ons kamp is op loop-afstand. Een volgende overnachting bij de blauw geschilderde rotsen kan mij niet bekoren. We laten de Anti-Atlas achter ons en rijden door een typisch Marokkaans pre- Sahara landschap: uitgestrekt berglandschap, kale vlaktes, stenen en vooral heel leeg. In Amtoudi is een gemeenschappelijke Agadir ( graanopslag) 12e eeuw. Hoog gelegen als een roversnest boven het dorp en de rivier die hier een canyon heeft uitgesleten. Deze opslag werdd nog tot 1956 gebruikt. Het is een stevige klim maar zeer de moeite waard. 120 families hadden hier hun opslag voor dadels, graan enz. En hielden er bijenvolken voor de honing.
We komen net voor zonsondergang aan op onze wildcamp. Een korte briefing, even bijkletsen met een drankje en daarna koken en slapen. Alhoewel ik tussendoor ook nog heel wat boeken weglees, heerlijk!
Tafraoute is een vriendelijk plaatsje met heel veel schoenmakertjes (babouches: sloffen en slippers) en coöperaties voor verwerking van de argannoten, amandelen en pinda's. (De auto is nog niet vol) en wat tijd om op een terrasje te zitten. Ons kamp is op loop-afstand. Een volgende overnachting bij de blauw geschilderde rotsen kan mij niet bekoren. We laten de Anti-Atlas achter ons en rijden door een typisch Marokkaans pre- Sahara landschap: uitgestrekt berglandschap, kale vlaktes, stenen en vooral heel leeg. In Amtoudi is een gemeenschappelijke Agadir ( graanopslag) 12e eeuw. Hoog gelegen als een roversnest boven het dorp en de rivier die hier een canyon heeft uitgesleten. Deze opslag werdd nog tot 1956 gebruikt. Het is een stevige klim maar zeer de moeite waard. 120 families hadden hier hun opslag voor dadels, graan enz. En hielden er bijenvolken voor de honing.
We komen net voor zonsondergang aan op onze wildcamp. Een korte briefing, even bijkletsen met een drankje en daarna koken en slapen. Alhoewel ik tussendoor ook nog heel wat boeken weglees, heerlijk!
de einde plage blanche
en de zee palmas
Ik liep behoorlijk achter met foto's kijken en je verhalen lezen, maar ben inmiddels weer helemaal bij. Wat heerlijk dat jouw woorden niet tekort schieten om al het prachtigs te beschrijven! Ik denk menigmaal: Zat ik maar naast Fieke in dat campertje op die smalle bochtige wegen daar hoog in de bergen. Of lekker aan dat tafeltje in dat kleine dorpje met een kopje mierzoete muntthee. Koffie is, zoals je weet, niet aan mij besteed.
Wat is het toch een mooi en veelzijdig land! In 2011 waren Peter, Zowy en ik ook een weekje in Marokko, o.a. ook in de Erg Chebbi-woestijn. Alleen al van dat weekje hebben we een album met 140 foto's. Heb je die ooit gezien, trouwens? Zo niet, dan maken we als je weer terug bent, gauw een afspraak om foto's te bekijken en verhalen uit te wisselen. Maar eerst heb jij nog een paar duizend kilometer, mooie landschappen, oude dorpjes, kale vlaktes en wie weet bijzondere ontmoetingen te gaan. Heerlijk! Veel plezier en goede reis weer.