En...hoe is het nu met Fieke?
17 november 2017 - Tafraoute, Marokko
Ik ben nu op de helft van mijn reis. Ik ben in alles ver van huis. Het voelt of ik al maandenlang op pad ben...en, uit ervaring, weet ik dat de 2e helft van de reis veel sneller gaat. Je hebt een zeker ritme gevonden, de dagelijkse dingen zijn niet meer zo spannend. Ik weet dat ik in het kleinste winkeltje altijd drinkwater, brood, joghurt, mandarijnen kan kopen....
Het is fijn dat ik 95% van de tijd bereik heb met de GSM. Te weten dat ik contact kan leggen met de app , dit blog of door mijn woordjes te leggen, wanneer ik dat wil, maakt ook dat ik mij niet alleen voel. Het is mooi te merken dat de ruimte van het land ook de groep ruimte geeft. Dat maakt dat er geen spanningen ontstaan maar wel de saamhorigheid van de reis en het delen van je beleving en ervaring.
De dagen zijn kort en intensief. Om half 8 komt langzaam de zon op, rond 9 uur rijden de eersten al weer weg. Ik probeer altijd nog een kwartiertje zon te pakken met een kop koffie. De afstanden variëren maar ik bent toch zeker tot 16.00 onderweg, met de nodige foto-, en koffiestops. Vaak zijn die stops met een ander stel, die ook ergens rondlopen, soms alleen. Afspraak is dat je 1,5 uur voor donker ( 17.00) op de overnachtingsplek bent of hebt laten weten waar je zit. Als iedereen er is, volgt de briefing voor de volgende dag: extra coördinaten voor de Garmin, aanwijzingen voor het bereiken van verzamelpunt enz
Soms is er een gezamenlijke wandeling of een borrel ( inmiddels wordt er ook voor mij iets lekkers gemaakt☺) , maar meestal trekt iedereen zich dan terug in camper om te koken en is het al heel snel stik donker. Ik zet tijdens het koken en eten vaak een luisterboek aan, kruip daarna in bed en ben meestal voor tienen al vertrokken. Het alleen rijden is wel extra vermoeiend.
Tot nu toe is de reis fantastisch en is het helemaal waar ik van droomde...
Het is fijn dat ik 95% van de tijd bereik heb met de GSM. Te weten dat ik contact kan leggen met de app , dit blog of door mijn woordjes te leggen, wanneer ik dat wil, maakt ook dat ik mij niet alleen voel. Het is mooi te merken dat de ruimte van het land ook de groep ruimte geeft. Dat maakt dat er geen spanningen ontstaan maar wel de saamhorigheid van de reis en het delen van je beleving en ervaring.
De dagen zijn kort en intensief. Om half 8 komt langzaam de zon op, rond 9 uur rijden de eersten al weer weg. Ik probeer altijd nog een kwartiertje zon te pakken met een kop koffie. De afstanden variëren maar ik bent toch zeker tot 16.00 onderweg, met de nodige foto-, en koffiestops. Vaak zijn die stops met een ander stel, die ook ergens rondlopen, soms alleen. Afspraak is dat je 1,5 uur voor donker ( 17.00) op de overnachtingsplek bent of hebt laten weten waar je zit. Als iedereen er is, volgt de briefing voor de volgende dag: extra coördinaten voor de Garmin, aanwijzingen voor het bereiken van verzamelpunt enz
Soms is er een gezamenlijke wandeling of een borrel ( inmiddels wordt er ook voor mij iets lekkers gemaakt☺) , maar meestal trekt iedereen zich dan terug in camper om te koken en is het al heel snel stik donker. Ik zet tijdens het koken en eten vaak een luisterboek aan, kruip daarna in bed en ben meestal voor tienen al vertrokken. Het alleen rijden is wel extra vermoeiend.
Tot nu toe is de reis fantastisch en is het helemaal waar ik van droomde...
een gazelle op een steen
franse slag half werk
Geniet van jouw verhalen en blij dat je het goed maakt. Hoe mooi is de wereld waarin jij reist. Ben er nooit geweest dus geniet mee. Lieve Fieke, heb het goed, hartegroet, Joke
Nu de andere helft nog in je gevonden ritme...blijf vooral genieten van dit gedroomde avontuur. Knuffel
Dikke knuffel
Fijn om zo met jou mee te kunnen reizen en om te lezen dat jullie het goed hebben met elkaar.
En daarnaast alle mooie foto's te zien die hun eigen verhaal vertellen....